กำแพงเมือง : ภารกิจที่ 1

[ลูเฟีย]

ภารกิจที่ 1

  ทหารยามประจำประตูทิศเหนือและเป็นทหารประจำภารกิจที่ 1 ทุกครั้งที่มีคนมา เขาจะถามคำถามเดิมเสมอ และรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

"เจ้าเป็นใคร มาจากแห่งหนตำบลใด และพบเจอที่แห่งนี้ได้อย่างไร " คำถามถูกถามออกไปแล้ว และท่านต้องตอบ

เมื่อท่านตอบคำถาม ทหารยามจะจดทุกคำพูดของท่าน ลงในสมุดบันทึกเล่มโต เพื่อส่งให้กับ นายประตูเมือง

** ตอบเป็น RPG

[เรนยะ]

"เจ้าเป็นใคร มาจากแห่งหนตำบลใด และพบเจอที่แห่งนี้ได้อย่างไร "

คำถามที่เอ่ยออกมาจากชายตรงหน้าที่ดูจากท่าทางคงจะเป็นผู้เฝ้าประตูแห่งนี้ หรือง่ายๆก็คือทหาร แต่มีทหารอยู่ที่แบบนี้ด้วยเนี่ยนะ... ทำเอาหญิงสาวที่ยืนประจันหน้าชายตรงหน้าอ้ำอึ้งเล็กน้อย เพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะบอกเล่าเริ่มจากยังไง แล้วทำไมเธอถึงต้องบอกให้กับคนที่เพิ่งจะเจอเป็นครั้งแรก และความคิดที่เข้ามาในหัวของหญิงสาว
' น่าสนใจ... '


เธอคือ เรนยะ หญิงสาวดวงตาสีไวโอเล็ต ผมยาวตรงสีน้ำตาล ที่รักการอ่านและฉลาดไหวพริบสูงเป็นกรด เธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ตายไปตั้งแต่ที่เธอยังไม่ทันได้เห็นหน้า เธอก็ถูกส่งมาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตั้งแต่จำความได้ เรนยะที่ไม่เหมือนเด็กทั่วไป เธอไม่มีเด็กผู้หญิงที่ชอบเล่นตุ๊กตา หรือเด็กผู้ชายที่ชอบแกล้งหรือเล่นรถถังในวัยเด็ก แต่เธอมักจะเก็บตัว เด็กสาวทีไอคิวสูง แต่ลดมากในด้านการคิดคำณวน ใจร้อนและเจ้าเล่ห์(?) เธอหนีออกมาจากสถานที่น่าเบื่อหน่ายแบบนั้น หนีเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆในป่า เรนยะถูกอาจารย์ท่านหนึ่งที่เจอสภาพร่อแร่และถูกรีดไถจากพวกโจร สองคนในป่า แต่พวกมันกลับนอนจมกองเลือดไม่ไหวติงกับซี่ฝันที่หักอยู่บนพื้น จากนั้นมาเรนยะก็ถูกอุปการะโดยอาจารย์เฒ่าท่านนี้ ที่ใครต่างก็รู้ว่าเขาเคยเป็นกังฟู และที่สำคัญ... สิ่งนอกเหนือที่ผู้คนไม่รู้ มีเพียงเรนยะเท่านั้นที่ค้นพบจากอาจร์ท่านนั้น พลังวิเศษที่ออกมาจากตัวเขา เขาเหมือนกับพ่อมดลึกลับในป่า แต่ทว่าพ่อมดลึกลับคนนี้ทั้งแก่และใจดี 


จนเรนยะเติบโตเป็นสาวได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี ทั้งการฝึกฝนในการต่อสู้ การเจรจาต่อรองแบบสมัยใหม่ การใช้เล่เหลี่ยมในบางเวลา และ...การค้นหาตัวเอง เรนยะที่ทำได้ดีในทุกๆส่วนกลับทำในสิ่งสุดท้ายไม่ได้เลย 


ปัจจุบัน หลังจากที่ท่านอาจารย์เฒ่าที่เสียไปนานและขอให้เธอใช้สิ่งที่เขาสอนมาใช้ประโยชน์ในทางที่ดีในตอนที่เขาจากไปอย่างสงบ...หญิงสาวออกเดินทางไปเรื่อยๆก่อนพัดผ่านทั้งพวกโจรป่า หมู่บ้านเล็กๆหลายแห่งในป่า ก่อนจะมาพบกับ ซากปรักหักพังตรงหน้า...ที่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะมีอยู่ 
 เธอยืนพักอยู่มุมหนึ่งในมุมซากกำแพงหลังใหญ่เพื่อพักเหนื่อย ก่อนจะได้ยินเสียงทักทีดูไม่เป็นมิตรโผล่มาด้านหลังเธอ เธอมองหน้าคนที่ถามคำถามแปลกๆด้วยความสงสัยและระแวดระวังเป็นพิเศษ ทั้งสถานการณ์กดดันและ... เมื่อมองไปรอบๆเธอก็เริ่มไม่แปลกใจว่าเพราะอะไร มีบางอย่างแปลกๆกับที่นี่สิน่ะ

เมื่่อฟังคำถามที่ถามมาเสร็จ เธอก็ต้องทำหน้างงๆ อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถามเธอแบบนี้... ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ และเปลี่ยนสีหน้าเกรงๆของตัวเองให้จริงจังขึ้น

" ข้าเป็นใครไม่สำคัญหรอก เพราะอย่างไรข้าก็เห็นที่นี่แล้ว คงไม่มีใครตอบได้ว่าตัวเองเห็นที่นี่ได้อย่างไร ในเมื่อมีตาสองดวงยู่ และข้าก็เห็นกำแพงโบราณนี่ ด้วยตาของข้า และข้าก็เห็นท่านด้วย ท่านคิดว่าที่นี่เป็นที่ที่ถูกพนึกไว้ คนอื่นเลยมองไม่เห็นรึไง? "

เธอตอบหน้าตายอย่างไม่เกรงกลัวอะไร ซ้ำยังพูดจากวนประสาทตามนิสัย จนมั่นใจว่าเจ้ายักษ์ตรงหน้านั้นเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ ก่อนเธอจะแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก

" ข้าชอบที่นี่น่ะ... "

[kibakung]

"เจ้าเป็นใคร มาจากแห่งหนตำบลใด และพบเจอที่แห่งนี้ได้อย่างไร " ผมได้ยินทหารยามถามจึงตอบไปทีละคำถาม
ข้าคือ คิบะ จากเมืองไกลทางตะวันออก หรือที่ผู้คนเรียกกันว่าแดนญี่ปุ่นน่ะ
ถ้าถามว่าผมพบที่นี่ได้ไง ก็คงเป็นเพราะผมนั้นร่อนเร่ไปเรื่อยๆตามหาสิ่งๆหนึ่งทั่วโลก จนมาพบซากปรักหักพังนี้ แต่ด้วยความกล้าผมจึงอยากจะลองเดินเข้าไปอีกสักหน่อยเผื่อว่าผมจะพบของที่ผมตามหาอยู่

[เซปิน เลียเซอร์วิน]

          ทันทีที่ได้ยินทหารยามคนนั้นเอ่ยถาม บุคคลภายใต้ผ้าคลุมก็ค่อยๆ ดึงเนื้อผ้าที่ปิดส่วนครึ่งล่างของใบหน้าออกพร้อมกับถอดฮู้ดที่คลุมศรีษะออกด้วยเช่นกัน เผยให้เห็นใบหน้าหวานและนัยน์ตาสีอความารีนงดงามแต่กลับฉายแววความแข็งแกร่งและความสิ้นหวังออกมาในแบบที่แม้แต่ทหารยามก็ยังไม่อาจเอ่ยอธิบายได้ว่า 'เธอ' ต้องผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้างในชีวิต


          "ข้าชื่อ เซปิน เลียเซอร์วิน" น้ำเสียงราบเรียบเว้นประโยคไว้แค่นั้น ก่อนจะพูดต่อ "ข้าอยู่ในระหว่างเดินทางไปยังดินแดนแห่งหนึ่งกับน้องสาวข้า และพวกเราก็พบที่นี่โดยบังเอิญ..." ความเบื่อหน่ายเล็กๆ สะท้อนออกมาผ่านแววตาทั้งคู่