กำแพงเมือง : ประตูหน้า

[ลูเฟีย]

นานมาแล้วบนดินแดนรกร้าง ห่างไกลความเจริญ แต่ไม่ห่างไกลผู้คน เพราะพิภพแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้าน ที่มีชาวบ้านหลายร้อยหลังคาเรือน แต่ทำไมถึงไม่มีใครสนใจละ?

 

 เพราะภาพภายนอกที่ชาวบ้านเห็น พิภพมีแต่ซากปรักหักพัง เหมือนเมืองที่ถูกโจมตีอย่างหนัก แต่ใครจะรู้ว่า หลังกำแพงผุพังนั้น จะมีอนาจักรที่สวยงาม และแข็งแกร่งอยู่

เวลาผ่านไปหลายศตวรรณ ไม่มีใครย่างกายเข้ามาใกล้ประตูเมือง จนเมือวันที่พายุใหญ่พัดถล่มหมูบ้าน ชายคนหนึ่งก็ปรากฎตัวอยู่หน้าประตู ทหารยามไม่อาจตัดสินใจจะให้เขาเข้าไป นอกเสียว่าเขาจะต้องทำตามกฎ

ทหารยามบอกกับชายหนุ่มว่า หากเจ้าจะเข้าไป เจ้าต้องทำภารกิจของเรา 3 ข้อ

เมื่อเจ้าทำครบแล้ว ข้าจะให้เจ้าเข้าเมืองได้

** อณุญาตให้โรลเพย์ได้ 1 โพสต์ = 100 ทอง

[เรนยะ]

.......................

ทุกย่างก้าว ราวถูกตราตรึงไว้ นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง...

ประติมากรรม อาคารสูงใหญ่อันโออ่าเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์แห่งเวทมนตร์ที่สะกดทุกสายตา เรนยะไม่เคยพบเห็นอะไรที่งามราวพระราชวังขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าดูๆแล้วมันจะเหมือนเป็นแค่ตัวอาคารใหญ่เข้าเมืองอะไรสักอย่างมากกว่า แต่ว่า...นี่เธอเดินทางมาไกลขนาดนั้นเลยหรอ

แล้วที่นี่คือที่ไหนกันแน่ล่ะ ทั้งที่งดงามขนาดนี้มันกลับเป็นเพียงเศษซากปรักหักพังเพียงเท่านั้นตรงหน้าเป็นเมืองล้างอย่างนั้นหรืออะไรกัน?
แต่ทว่าความสงสัยทั้งหมดก็พลันหายไป เมื่อร่างที่ยืนพิงกำแพงด้วยความเหนื่อย จู่ๆบนไหล่ของเธอก็ถูกทาบทับลงด้วยมือหนา  เรนยะเตรียมตัวตั้งท่าเผื่อมีการต่อสู้ 
แต่ทว่าชายตรงหน้าเพียงกล่าวกับเธอว่า

 

" หากเจ้าจะเข้าไป เจ้าต้องทำภารกิจของเรา 3 ข้อ  เมื่อเจ้าทำครบแล้ว ข้าจะให้เจ้าเข้าเมืองได้ "

[kibakung]

หลังจากทหารพูดจบ ผมจึงตอบว่า "ได้ท่าน งั้นเดี๋ยวข้าจะกลับมาในเวลาอันสั้น รอแป๊ปละกัน"

พูดจบผมจึงเดินออกมาเพื่อไปทำภารกิจทั้งสามข้อ

[เซปิน เลียเซอร์วิน]

          ในวันที่ฟ้าสนั่นหวั่นไหว หมู่เมฆดำครึ้มเคลื่อนตัวปกคลุมอยู่เหนือกำแพงเมือง เสียงอัสนีบาตฟันฟาดผ่าลงมากับต้นไม้ใหญ่สะท้อนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ สายลมแรงพัดพาวัตถุบางเบาให้ลอยขึ้นไปตามการควบคุมของมัน แต่มิอาจระคายร่างของผู้มาเยือนที่กำลังเดินฝ่าสายลมแรงนั้นด้วยท่าทางปกติ แม้ชายผ้าคลุมสีน้ำตาลเข้มจะสะบัดพลิ้วไหวอยู่ก็ตาม


          ใบหน้าของคนผู้นี้ถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมและสวมทับด้วยฮู้ดมิดชิด ส่งผ่านเพียงนัยน์ตาสีอความารีนที่ไม่ได้สื่อถึงความรู้สึกใด ขณะที่ปลายรองเท้าบู๊ทหนังสีน้ำตาลยังคงเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ปลายทางตรงหน้าคือประตูเมือง ทหารยามกำลังยืนประจำการอยู่ที่นั่น...